Η χαμένη νομιμοποίηση

Γιατί η διακυβέρνηση έχει γίνει 

δυσκολότερη από ποτέ

Ian Bremmer 20/11/2013

(Ο IAN BREMMER είναι πρόεδρος του Eurasia Group και συγγραφέας τού βιβλίου με τίτλο Every Nation for Itself: What Happens When No One Leads the World)

Ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος είναι ο αυξανόμενος βαθμός που οι πολιτικές ελίτ είναι ευάλωτες. Αυτό το πρόβλημα κάνει την αποτελεσματική ηγεσία στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα πολύ πιο δύσκολη, και γι’ αυτόν τον λόγο το Συμβούλιο για μια Παγκόσμια Ατζέντα για το Γεωπολιτικό Ρίσκο (Global Agenda Council on Geopolitical Risk) του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, το επέλεξε ως κεντρικό ζήτημα για το 2014. Καθώς η σκόνη τής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κατακάθεται τελικά, μπορεί να φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να εξομαλύνονται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκουν τον βηματισμό τους για μια επιστροφή σε ήπια ανάπτυξη. Η ευρωζώνη έχει βασίσει την ύπαρξή της σε αυτό. Οι αναδυόμενες αγορές, όπως η Βραζιλία, η Κίνα, η Ινδία, η Τουρκία και οι άλλοι συνεχίζουν να ανεβαίνουν, αν και με βραδύτερο ρυθμό.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, οι πολιτικές ελίτ αντιμετωπίζουν τρομερές νέες προκλήσεις, καθώς οι πολίτες χρησιμοποιούν νέα εργαλεία για να προβάλλουν νέες απαιτήσεις, να συντονίζουν τις διαμαρτυρίες τους και να συγκεντρώνουν την συλλογική τους δύναμη. Οι κυβερνήσεις όλων των ειδών προσπαθούν να βρουν βραχυπρόθεσμες λύσεις που θα τις βοηθήσουν μέσα στον επόμενο οικονομικό κύκλο, τις επόμενες εκλογές, την επόμενη πολιτική μετάβαση. Το αποτέλεσμα είναι μια παγκόσμια κρίση νομιμοποίησης.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι κατακερματισμένες εκλογικές περιφέρειες και οι ομάδες συμφερόντων τού Κογκρέσου και ένα όλο και πιο περιορισμένο σύνολο οικονομικών και ιδεολογικών συμφερόντων έχουν οδηγήσει σε έντονο κομματισμό. Ένας αυξανόμενος αριθμός Αμερικανών λένε στους δημοσκόπους ότι πάρα πολλοί από τους εκλεγμένους ηγέτες τους δεν εκπροσωπούν τα συμφέροντά τους ή τις αξίες τους. Στην Ευρώπη, πολλοί πολίτες διαμαρτύρονται ότι οι κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από ανεξέλεγκτους αξιωματούχους που κυβερνούν έξω από τα εθνικά σύνορα. Στις δημοκρατίες των αναδυόμενων αγορών, όπως η Βραζιλία, η Ινδία, η Νότια Αφρική και η Τουρκία, οι ηγέτες αντιμετωπίζουν μια επεκτεινόμενη και ανήσυχη μεσαία τάξη, την ώρα που η επιβράδυνση της ανάπτυξης περιορίζει την ικανότητά τους να ξεφύγουν από τα πολιτικά προβλήματά τους. Σε απολυταρχικά κράτη όπως η Κίνα και η Ρωσία, οι διαδηλώσεις για οικονομικά και περιβαλλοντικά θέματα, ή για την διαφθορά και την ανικανότητα των τοπικών αξιωματούχων, κινδυνεύει να επεκταθεί σε ευρύτερα ξεσπάσματα δυσαρέσκειας.

Οι ηγέτες όλων αυτών των κρατών πάσχουν από ένα «έλλειμμα νομιμοποίησης». Αυτοί που θα οδηγήσουν τις χώρες τους προς την ανάκαμψη ή μέσα από τα επόμενα λεπτεπίλεπτα στάδια προς την ανάπτυξη, βρίσκονται αντιμέτωποι με την έλλειψη καλών επιλογών. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους πολιτικούς ηγέτες. Οι εταιρικοί ιθύνοντες αντιμετωπίζουν τα δικά τους ρίσκα καθώς οι εταιρείες των οποίων ηγούνται αντιμετωπίζουν νέους ελέγχους τόσο από τους καταναλωτές που έχουν ενισχυθεί από τα νέα επικοινωνιακά εργαλεία όσο και από τους αυξανόμενα πολιορκημένους πολιτικούς αξιωματούχους.

Το πρώτο σημείο πίεσης, ιδιαίτερα για τους πολιτικούς ηγέτες των χωρών στις αναδυόμενες αγορές, είναι η άνοδος της ολοένα και πιο απαιτητικής μεσαίας τάξης. Η ανάπτυξη έχει επιβραδυνθεί στις περισσότερες από τις χώρες αυτές, και οι πολιτικοί βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με τον επικίνδυνο συνδυασμό των πιο μετριοπαθών οικονομικών προοπτικών, της αύξησης της δημόσιας προσδοκίας για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, και των πιο σκληρών οικονομικών ανταλλαγμάτων από όσο είχαν αντιμετωπίσει εδώ και πολλά χρόνια. Ζωηρές διαδηλώσεις το 2013 στην Τουρκία και την Βραζιλία προκλήθηκαν από τοπικά γεγονότα - μια επιθετική αντίδραση της αστυνομίας στις διαδηλώσεις εναντίον ενός σχεδίου να κοπούν πλατάνια από ένα άλσος στο κέντρο τής Κωνσταντινούπολης και η κατά εννέα σεντς αύξηση των ναύλων για τα δημόσια λεωφορεία στο Σάο Πάολο - αλλά πυροδότησαν μια ευρύτερη ανταπόκριση από πολίτες που αισθάνονται ότι έχουν δικαίωμα σε μια πιο υπεύθυνη διακυβέρνηση και σε υψηλότερης ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες. Και στις δύο περιπτώσεις, ένας αξιοσημείωτος αριθμός διαδηλωτών ήταν μέλη τής πρόσφατα επεκταθείσας μεσαίας τάξης των χωρών τους. Είναι επίσης σαφές ότι η ολοένα και πιο ευρεία διαθεσιμότητα των σύγχρονων εργαλείων επικοινωνίας καθιστά ευκολότερο στους απογοητευμένους πολίτες να μοιράζονται τον θυμό τους και να οργανώνουν διαδηλώσεις. Για να διαχειριστούν αυτή την ευπάθεια, ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες θα προσπαθήσουν να εκτρέψουν την δημόσια οργή προς άλλους στόχους.

Οι ηγέτες των ανεπτυγμένων κρατών, εν τω μεταξύ, βρίσκουν τον εαυτό τους επίσης υπό την πίεση μη-κρατικών δρώντων, που διαθέτουν εργαλεία για να επιβάλουν μεγαλύτερη διαφάνεια από όση οι ίδιοι οι πολιτικοί ηγέτες θα ήθελαν. Οι διαρροές από τον Edward Snowden, τον πρώην πράκτορα της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας, έχουν υπονομεύσει σοβαρά την αξιοπιστία των ΗΠΑ σε πολλούς από τους συμμάχους τους. Η οργάνωση διαφάνειας WikiLeaks έκλεισε το έτος με την διαρροή ενός σχεδίου διαπραγμάτευσης για την Trans-Pacific Partnership (την Συνεργασία Εκατέρωθεν του Ειρηνικού), μια τεράστια εμπορική συμφωνία που περιλαμβάνει μια ντουζίνα χώρες τού Ειρηνικού, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεδομένης της ευκολίας με την οποία οι πληροφορίες γίνονται πλέον κοινές, και της δυσκολίας να σταματήσει κάθε διαρροή, ο αριθμός των παγκόσμιων ηγετών που θα αντιμετωπίσουν τέτοια προβλήματα θα αυξηθεί. Οι κυβερνήσεις, οι εταιρείες, ακόμη και οι μεγάλοι οργανισμοί μέσων μαζικής ενημέρωσης, δεν έχουν τα εφόδια για να χειριστούν αυτήν την «τυραννία σε πραγματικό χρόνο». Και περισσότερο από ποτέ, η γνώση είναι δύναμη – και, περισσότερο από ποτέ, η γνώση έχει εκδημοκρατιστεί.

Η τάση αυτή επεκτείνεται στην Κίνα, η οποία, παραδοσιακά, είχε μια πιο αδιαφανή κυβέρνηση. Οι πολίτες τής Κίνας δεν μπορούν, όμως, να εκλέξουν άμεσα τους ανώτερους πολιτικούς ηγέτες τής χώρας τους, αλλά έχουν άλλα μέσα πίεσης για αλλαγή και μεγαλύτερη διαφάνεια. Όταν ένα ατύχημα σε έναν αυτοκινητόδρομο στο βόρειο τμήμα τής Κίνας το 2012 άφησε 36 νεκρούς, ο Yang Dacai, ο επικεφαλής τού Επαρχιακού Γραφείου τής Ασφάλειας Εργασίας στην επαρχία Shaanxi, ήταν ο πρώτος που έφθασε για να επιθεωρήσει την ζημιά. Μια φωτογραφία του να χαμογελά μπροστά στη σκηνή του ατυχήματος εξαπλώθηκε σαν επιδημία.

Η λεγόμενη στην Κίνα «ανθρώπινη μηχανή αναζήτησης», μια ομάδα Κινέζων χρηστών τού Διαδικτύου αφοσιωμένων στο να εκθέτουν διεφθαρμένους ή ανίκανους αξιωματούχους, στη συνέχεια βρήκαν και άρχισαν να διαδίδουν φωτογραφίες τού Yang στα δημόσια καθήκοντά του να φορά μια σειρά από ακριβά ρολόγια χειρός που ήταν αξίας πολύ πέρα από τα οικονομικά μέσα ενός επαρχιακού υπαλλήλου ασφαλείας. Ο Yang βαφτίστηκε «Ο Αδελφός με το Ρολόι», και, τον Σεπτέμβριο του 2013, καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλακή για δωροδοκία. Πέντε χρόνια πριν, είναι μάλλον απίθανο ότι κάποιος έξω από τον τομέα του θα είχε ποτέ ακούσει το όνομά του.

Με λίγα λόγια, οι πολιτικοί ηγέτες σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν εξαιρετικές πιέσεις που αφενός θα αυξήσουν την υπευθυνότητά τους και αφετέρου θα περιορίσουν τον διαθέσιμο χώρο τους για ελιγμούς. Επιπλέον, ο συντονισμός μεταξύ των πολιτικών ηγετών των διαφόρων χωρών είναι πλέον πιο διαφανής, και επομένως πιο δύσκολος από όσο ποτέ πριν. Ως εκ τούτου, τα αυξανόμενα προβλήματα του κόσμου που δεν γνωρίζουν σύνορα - από την κλιματική αλλαγή, τις αδυναμίες τής χρηματοοικονομικής αγοράς και τους κυβερνο-κινδύνους, μέχρι την παγκόσμια τρομοκρατία, την διάδοση των όπλων, καθώς και τον παραδοσιακό ανταγωνισμό για ισχύ - είναι λιγότερο πιθανό από ποτέ να επιλυθούν με επιτυχία.

Copyright © 2002-2012 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά: http://www.foreignaffairs.com/articles/140274/ian-bremmer/lost-legitimacy

H γκρίζα ομοιόμορφη σκέψη που σκοτώνει τον πολιτισμό μας

Ηρακλής, Νέσσος & Δηιάνειρα

G.Diziani

Μείναμε χωρίς μύθους και ήρωες. 

Για πρώτη φορά στην ιστορία, δεν έχουμε μία αληθινή θέαση του κόσμου.

Άρθρο του Marcello Veneziani
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Κάθε πολιτισμός εμψυχώνεται και στηρίζεται από μία θέαση του κόσμου, η οποία εκφράζεται μέσω κάποιων μύθων που αφηγούνται τη θεμελίωση του. Η Weltanschauung (ελλ. κοσμοθέαση) είναι μία αντίληψη της ζωής σε σχέση με τον Κόσμο, με τα ορατά και τα αόρατα, τα συγκεκριμένα και τα πνευματικά πράγματα. Προέρχεται από τη θρησκευτική αίσθηση, αντλεί από την τέχνη και από τη σκέψη, συνδέεται με τους χαρακτήρες, με τα έθιμα και τις παραδόσεις, αναγνωρίζεται στην ιστορία και εκφράζεται σε μία πυραμίδα μύθων.

Το όραμα του κόσμου λειτουργεί ως μοντέλο, θεμελιωτική ιδέα, κοινοτική αναφορά και προσανατολισμός για τη ζωή. Αποτελεί το σημείο συνοχής κάθε πολιτισμού. Για πρώτη φορά στην ιστορία η κοινωνία μας φαίνεται να χαρακτηρίζεται από την απουσία ενός οράματος του κόσμου ή μάλλον για το ανάποδό του. Πράγματι, η παγκοσμιοποίηση είναι θέαση του κόσμου ως μια μηχανιστική διαδικασία, χωρίς ένα όραμα του συνόλου. Στο παρελθόν, μικροί κόσμοι τροφοδοτούνταν από μεγάλα οράματα του κόσμου. Αντιθέτως, ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος είναι τυφλός, στερημένος από ένα οργανικό όραμα. Η μεταφυσική αρχή του είναι η ελευθερία, ο ορίζοντας του είναι η τεχνική, το παράδειγμα του είναι η χρηματοπιστωτική αγορά, η κυρίαρχη ιδέα του είναι το άτομο, ανεξάρτητο από την κοινότητα στην οποία βρίσκεται. Η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία γυρίζει την πλάτη στον Πλάτωνα, απορρίπτει το όραμα, απορρίπτει έναν πατέρα ή ένα παράδειγμα, απορρίπτει έναν άξονα ή έναν κανόνα αναφοράς.

Η ομοιόμορφη σκέψη είναι η αντανάκλαση της παγκοσμιοποίησης επάνω στο επίπεδο των ιδεών και των συμπεριφορών. Αποτελείται από περισσότερα στοιχεία, σαν ένα μυθολογικό ον, μία διασταύρωση πολλών ζώων, που έχει ως πόδια τον καπιταλισμό, ως δόντια την παγκόσμια αγορά, ως νύχια την τεχνολογία, ενώ το μυαλό του είναι εμποτισμένο από τον πολιτικά ορθό, βιοηθικό κώδικα. Είναι ο καρπός ενός μείγματος μεταξύ της απόλυτης κυριαρχίας της αγοράς, της υπεροχής της τεχνικής και του πρακτικού-λειτουργικού σύμπαντος της καθώς και της πρόσληψης του ριζοσπαστικού-προοδευτικού ιδεολογικού κανόνα με τα αντίστοιχα τοτέμ και ταμπού του. Παρατηρώντας τον, αντιλαμβάνεται κάποιος πως δεν υπάρχει σκέψη αλλά μία διαδικασία που τείνει να ισοπεδώνει τις διαφορές, το λεξικό και τις συμπεριφορές και να σβήνει ιδέες, σκέψεις και οράματα.

Στην τυφλή κοινωνία, στερημένη από το όραμα του κόσμου, η οπτική του καθενός βρίσκεται στο παραθυράκι του ή στο πεδίο πρόσβασής του στο διαδίκτυο. Δεν έχει πια έννοια να προσλαμβάνει κανείς μία γενική θέαση των πραγμάτων σε σχέση με τη γέννηση και το θάνατο, την ψυχή και το σώμα, το είναι και το γίγνεσθαι, την κοινότητα και την παράδοση, τον κοσμικό και βιολογικό κύκλο, το θρησκευτικό αίσθημα και το δεσμό με την πατρίδα. Και εάν κάποιος επιμένει να καλλιεργεί αυτή την όραση, πρέπει να την καθιστά εσωστρεφή, συνδεδεμένη μόνο με την ιδιωτική του διάσταση. Έτσι, μειώνοντας τις οράσεις του κόσμου σε χόμπι ή προσωπικές πεποιθήσεις, καθένας έχει την προσωπική του συλλογή από φιγούρες…

Η κοινωνία δεν έχει πια έναν κοινό κόσμο, εκτός από εκείνον της τεχνοεμπορικής ανταλλαγής. Η μόνη καθολικότητα είναι αυτή των τεχνολογικών εργαλείων, της οικονομίας και των εμπορευμάτων. Όποιος θέλει να έχει οράματα του κόσμου, έλεγε ο Max Weber, ας πάει στον κινηματογράφο. Μόνο στη διάσταση της fiction ή της heroic fantasy, στο περιθώριο της ζωής ή στον ιδιωτικό χώρο, είναι δυνατόν να καλλιεργηθούν προσωρινά οράματα, χίλιες οράσεις του κόσμου, ιδιωτικές, επιφανειακές και μεταβαλλόμενες, στις οποίες θα αφοσιωθεί η μοναξιά του θεατή. Ο μύθος γίνεται εφήμερη εικόνα ή παιχνίδι πάνω στην οθόνη, το όραμα μειώνεται σε ταινία ή φιγούρα. Ο κόσμος ταυτίζεται με το 'εγώ' του καθενός, το όλο χάνεται από την όραση. Δεν έχει σημασία εδώ να καθορίσουμε εάν αυτό είναι πρόοδος ή οπισθοδρόμηση, εάν είναι ένα σημείο χειραφέτησης ή παρακμής.

Αυτή η στροφή μεταμορφώνει ριζικά το ανθρώπινο, το τροποποιεί γενετικά. Οι μετα-ανθρώπινες τροποποιημένες υπάρξεις, με μειωμένες κριτικές, νοητικές και πνευματικές ικανότητες και ηθική, αντικαθιστούν το όραμα του κόσμου με ένα ψηφιοποιημένο αυτοματισμό. Είναι σαν να έσβησαν ή να αποσυνδέθηκαν οι σύνδεσμοι και οι αισθητήρες που ενώνουν το σώμα με το μυαλό, τις αισθήσεις με τη νόηση, τους ανθρώπους μεταξύ τους και με τον κόσμο, την ψυχή με το βιολογικό οργανισμό και τις ψυχικές καταστάσεις με το τοπίο.

Η όραση του κόσμου εισάγει τον άνθρωπο σε ένα πλαίσιο πιο μεγάλο από αυτόν. Τον οδηγεί να παρατηρεί το όλο και να μην χάνεται στο ιδιαίτερο, να αναγνωρίζει ανώτερους σκοπούς πέραν από την απλή πρόοδο του χρόνου, των σωμάτων και των μηχανών. Του δίδει τη δυνατότητα να υπερβεί την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων, να μην ικανοποιείται από τις υπάρχουσες δομές. Από το όραμα του κόσμου αναδύεται το οραματιστικό πνεύμα όποιου ξέρει να βλέπει πέρα και να πραγματοποιεί εκείνο που ακόμη δεν υπάρχει. Ο ουτοπιστής εξαλείφει την πραγματικότητα, αντιπαραθέτει ριζικά την παρούσα ‘πόλη’ με τη μέλλουσα ‘πόλη’. Aντιθέτως, ο οραματιστής αισθάνεται μαιευτής, προτίθεται να πραγματώσει ‘αυτό που είναι’, όχι να το εξαλείψει. Ο μύθος είναι η πυξίδα του. Ο οραματιστής δεν ψάχνει το ‘νέο άνθρωπο’, έχει ένα μεταφυσικό βλέμμα, πηγαίνει πέρα αλλά όχι ενάντια στην πραγματικότητα και το ανθρώπινο. Βλέπει στην ιδέα την επίτευξη της πραγματικότητας, όχι την άρνησή της. Είναι το άνθος που δίνει τους καρπούς, είναι το άγουρο που ωριμάζει, είναι η δύναμη που γίνεται πράξη.

Κάθε όραση του κόσμου μας συνδέει στη ζωή, στο παρελθόν και στο μέλλον. Ελέγχει τις βαρβαρότητες της εξειδίκευσης που αγνοεί το όλο και συγκεντρώνεται στο επιμέρους. Η όραση του κόσμου είναι διασύνδεση και σχέση, όπως ο Λόγος και ο μύθος, η πόλη και η θρησκεία, η αγάπη και η φιλία. Γεννά πνευματική δραστηριότητα, προκαλεί τη σκέψη και την πράξη που υπογραμμίζουν την ανθρωπιά μας. Είναι η ευφυΐα του πραγματικού.

Από την όραση του κόσμου αναδύεται η διαχωριστική γραμμή που χάραξε ο Δάντης μεταξύ των κακών και αυτών που ακολουθούν την αρετή και τη γνώση.

http://theodotus.blogspot.com/2018/11/blog-post_45.html#more