Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

Αποθεώνουμε το τίποτε, σκοτώνουμε τις αξίες...


Αποθεώνουμε το τίποτε, σκοτώνουμε τις αξίες, φτιάχνουμε fake ήρωες
Βασίλης Σ. Κανέλλης,    23 Σεπτεμβρίου 2019


Όποιος μπορεί να ασχοληθεί επί ώρες με τα social media θα διαπιστώσει ότι το νούμερο ένα θέμα τις τελευταίες ημέρες είναι η Ελένη Αντωνιάδου. Η «Ελληνίδα της Nasa» που βγήκε πριν από μερικούς μήνες στο προσκήνιο ως η μεγάλη επιστήμονας η οποία κάνει περήφανη τη χώρα της.
Διθύραμβοι για τη νεαρή κοπέλα που «εκπαιδεύει αστροναύτες», για το νέο, θηλυκό Χόκινγκ, την αστροφυσικό που έχει καταπλήξει τους πάντες.
Τι βραβεία της έδωσαν, τι αφιερώματα της έκαναν, τι κούκλες έφτιαξαν προς τιμήν της. Είναι άλλωστε, νέα και όμορφη, ιδανικά… πρότυπα για όσους θέλουν να φτιάξουν είδωλα, να θεοποιήσουν πρόσωπα, να δημιουργήσουν τους νέους ήρωες του διαδικτύου. Και ξαφνικά το αστέρι έπεσε. Η αποκαθήλωση ξεκίνησε. Η Αντωνιάδου αποδείχθηκε ότι δεν είχε τα πτυχία που έλεγε, δεν ήταν η κορυφαία επιστήμονας που κάποιοι χαρακτήρισαν.
Δεν ήταν μια από τις κορυφαίες επιστημονικές προσωπικότητες που θα άλλαζαν στο μέλλον τα πράγματα όπως τα ξέρουμε. Η Ελληνίδα που μας έκανε όλους περήφανους –γιατί έτσι διαβάσαμε στα social media ή στα media γενικώς- δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια… κοινή θνητή.
Μια νεαρή, όμορφη, επικοινωνιακή κοπέλα η οποία ακόμη κυνηγά το όνειρό της και ποιος ξέρει; Μπορεί να το πιάσει, μπορεί να γίνει κορυφαία επιστήμονας και να κλείσει τα στόματα όλων.
Δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε με το αν είπε ψέματα ή αν κάποιοι έστησαν γύρω της φωτοστέφανα και την αποθέωσαν χωρίς καν να μπουν στον κόπο να ψάξουν. Άλλωστε, δεν ξεγελάστηκαν μόνο στην Ελλάδα και της έκαναν διθυραμβικά αφιερώματα. Και φυσικά η ίδια είναι νέα και μπορεί να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να γίνει αυτό που όλοι θέλαμε (και ζηλεύαμε) βλέποντάς την.

Οι ήρωες της εποχής μας
Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που γεννιούνται οι ήρωες στη σημερινή εποχή. Ο τρόπος που φτιάχνονται τα είδωλα, τα πρότυπα για τους νέους, κι όχι μόνο. Η Ελένη Αντωνιάδου στο κάτω – κάτω είναι στο δρόμο της γνώσης, το ψάχνει, το κυνηγά, μπορεί να το πετύχει.
Όλα τα υπόλοιπα «πρότυπα», οι «ήρωες» του διαδικτύου που γίνονται διάσημοι από τις αναρτήσεις, από τα like και από τα ποσταρίσματα στο facebook ή στο instagram τι είναι;
Για σκεφτείτε ποιοι είναι οι πιο προβεβλημένοι των τελευταίων ημερών.
Δεν είναι κάποιοι επιστήμονες, ποιητές, οικονομολόγοι ή πολιτικοί που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
Είναι για παράδειγμα «πρότυπο», «είδωλο» ο… Sin Boy.
Ο οποίος απολαμβάνει μια πρωτοφανή δημοσιότητα, παρά το γεγονός ότι είναι ένας ανόητος, ρατσιστής, θύμα της εικόνας του και των μανατζεραίων που του λένε πώς θα κρατήσει περισσότερο από τα 15 λεπτά της δημοσιότητας που του αναλογούν.


Είναι «πρότυπο» ο Τούρκος ηθοποιός μιας σαπουνόπερας που κάνει επιτυχία και στη χώρα μας. Ναι, αυτός για τον οποίο εκατοντάδες έξαλλα κοριτσάκια (και ώριμες γυναίκες) έσπευσαν στο αεροδρόμιο για να βγάλουν μια σέλφι μαζί του. Για να τον… αγγίξουν, να του μιλήσουν του… «φτερωτού θεού». Γιατί; Μα απλά γιατί είναι δημιούργημα των Media. Μια εικόνα όμορφη, όπως τα πρότυπα που μας περιβάλλουν, χωρίς περιεχόμενο.


Δεν ξέρουμε τίποτε γι’ αυτόν, δεν μας ενδιαφέρει το «ίχνος» που αφήνει στη ζωή μας, μας νοιάζει μόνο πώς θα τον δούμε από κοντά.

Όλα για τα like
Είναι πρότυπο ο κάθε τραγουδιστής, ηθοποιός, ποδοσφαιριστής ή κάθε ατάλαντος influencer που λέει την αποψάρα του στο διαδίκτυο και σπεύδουμε να κάνουμε like, παρ’ ότι γράφει ανόητες, mainstream μπουρδολογίες.
Όχι, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο η αποθέωση του τίποτε. Παντού συμβαίνει και μετά κλαίμε γιατί δεν υπάρχουν ηγέτες να μπουν μπροστά και να φτιάξουν τον κόσμο.
Βρίζουμε τους πολιτικούς που ψηφίζουμε, αλλά τους ψηφίζουμε γιατί τους είδαμε κάπου, στην τηλεόραση, στο facebook, στο instagram. Απλά τους είδαμε, γιατί τις απόψεις τους ούτε καν ασχολούμαστε.
Βλέπουμε τον τραγουδιστή της σημερινής εποχής να «γρατζουνάει» τα αυτιά μας με τους βλακώδεις στίχους, και τον αποθεώνουμε.
Βλέπουμε τον Τούρκο, τον Αμερικανό, τον Βρετανό χαζογκόμενο (ή χαζογκόμενα) που «πουλάει» στο διαδίκτυο και τρέχουμε να τον κάνουμε θεό.

Οι άξιοι στη γωνία
Αυτά είναι τα σύγχρονα πρότυπα, γι’ αυτό πλέον οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι πραγματικά άξιοι ηθοποιοί, οι επιστήμονες και οι ταλαντούχοι τραγουδιστές είναι στη γωνία. Εκεί που κυριαρχεί το τίποτε, δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι θα επικρατήσουν αξίες και πρότυπα που θα μπορούν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Ο ηρωισμός, η φιλία, η αγάπη, η συντροφικότητα, η μάθηση, τα πρόσωπα – πρότυπα, έχουν υποχωρήσει.
Η επιβράβευση των άξιων σε μια κοινωνία αξιών χάνεται από τις βλακώδεις ειδήσεις που μας κατακλύζουν. Τόσο από την παραπολιτική όσο και από το life style.
Γι’ αυτό λοιπόν, ας μην πετροβολούμε την Ελένη Αντωνιάδου. Είναι το λιγότερο μέσα στον διαδικτυακό – μιντιακό κουβά με ό,τι πιο ευτελές και ψεύτικο υπάρχει.
Όμως, όπως έχει γράψει ένας Ινδός γκουρού: «Είναι πάντα τα ψεύτικα που σε κάνουν να υποφέρεις: οι ψεύτικοι φόβοι και επιθυμίες, οι ψεύτικες αξίες και ιδέες, οι ψεύτικες ανθρώπινες σχέσεις. Παράτα τα ψεύτικα και θα απελευθερωθείς από τον πόνο. Η αλήθεια φέρνει την ευτυχία, η αλήθεια απελευθερώνει».





Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019

Ο Μηδενιστής...


Άρθρο του Francesco Lamendola                                                           
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ζούμε βυθισμένοι σε μία κουλτούρα θανάτου, που είναι η κουλτούρα του μηδενισμού: δεν υπάρχει αλήθεια, τίποτα δεν έχει νόημα, όλα έρχονται από την τύχη και επιστρέφουν στην αγκαλιά του τίποτα. 

Για να φθάσουμε σε αυτή την τρομακτική φιλοσοφία, που είναι ήδη σοβαρή για το κάθε ξεχωριστό άτομο, ενώ είναι απόλυτα καταστροφική για όλη την κοινωνία, δεν αρκεί ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα: είναι μία σταδιακή διαδικασία, που προχωρά λίγο-λίγο, αργά, ήσυχα, σχεδόν γλυκά, σε μία ατμόσφαιρα ήρεμης απελπισίας, κορεσμένης από θάνατο, αλλά, ταυτόχρονα, φαινομενικά ομαλής, νηφάλιας καθημερινότητας. 

Ο μηδενιστής απεχθάνεται τις εντυπωσιακές χειρονομίες και τις μελοδραματικές φράσεις: φέρνει στην καρδιά του μία παγωμένη απόγνωση, και απολαμβάνει να βλέπει το κακό του να κολλά στους άλλους, έτσι ώστε ο ίδιος να μπορεί να παρηγορηθεί με την ιδέα ότι ο κόσμος θα χαθεί μαζί του. 

Εάν ο μηδενισμός είναι το τελικό στάδιο της διάλυσης της σκέψης και της ηθικής, διότι εκμηδενίζει εντελώς ακόμη και την διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού, ο προθάλαμος του μηδενισμού είναι ο σχετικισμός: μία αντίληψη φαινομενικά πιο αποδεκτή ή τουλάχιστον, πιο ήπια. Βέβαια, στην πραγματικότητα είναι φανερό ότι από τον σχετικισμό περνάμε αναγκαστικά στον μηδενισμό, γλιστράμε σε αυτόν, όπως σε ένα κεκλιμένο επίπεδο. Όμως, ενώ ένα απομεινάρι σεμνότητας εμποδίζει την μηδενιστική κουλτούρα να φθάσει να δοξάζει τον εαυτό της, εκείνη η σχετικιστική δηλώνει την ικανοποίησή της για την φαινομενική ανοχή της και την έκδηλη ικανότητά της να ακούει και να σέβεται όλες τις απόψεις , μόνον που δεν θεωρεί ότι μπορεί να προτιμά καμία, μάλιστα, είναι πεπεισμένη ότι το να χορηγήσει την προτίμηση σε μία γνώμη, σε μία πίστη, σε ένα σύστημα αξιών, ισοδυναμεί με μία απαράδεκτη πράξη διανοητικής αλαζονείας. Πράγμα που σημαίνει ότι προετοιμάζει την αναγκαστική απόβαση προς τον μηδενισμό. 

Για τον σχετικιστή, πράγματι, δεν υπάρχει καμία απόλυτη αλήθεια, όλες οι αλήθειες είναι σχετικές, εξαρτώνται από τις περιστάσεις και από το υποκείμενο: κατά συνέπεια, όλες οι επιλογές και όλες οι γνώμες αξίζουν έναν ορισμένο σεβασμό, τουλάχιστον έως ότου δεν απαιτούν να μεταμορφωθούν σε κάτι βέβαιο και οριστικό. 

Πρακτικά ο σχετικιστής έχει εμπρός του τρείς δυνατές επιλογές να υποστηρίξει: ότι όλες οι αλήθειες είναι αποδεκτές, κάθε μία εντός του πλαισίου της, ή να αρνηθεί ότι υπάρχει αλήθεια, ή ακόμη ότι μπορεί να υπάρχει μία γνώση κάποιων αληθειών, αλλά μόνον μερικώς. Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι από αυτές τις τρεις δυνατότητες, η πρώτη είναι η πιο συνεπής δεδομένων των προϋποθέσεων, η δεύτερη είναι η πιο τίμια, υπό την έννοια ότι είναι η λιγότερο διφορούμενη. Η τρίτη, που θα μπορούσε να φανεί ως η μόνη ικανή να διατηρήσει ανοικτή μία χαραμάδα πάνω στο ζήτημα της αλήθειας και άρα να δημιουργήσει μία γέφυρα για την έξοδο από τον σκεπτικισμό προς μία πίστη σε κάτι, είναι, στην πραγματικότητα, η πιο πονηρή απ’ όλες: διότι επιτρέπει να γίνεται εξαπάτηση και να αντιστρέφεται η κατάσταση των πραγμάτων, χωρίς καν να επιβάλλεται στην ενόχληση να παράσχει μία εξήγηση ή να αιτιολογήσει τους λόγους της αντιστροφής. 

Η μοντέρνα κουλτούρα έφθασε στον μηδενισμό μέσω του σκεπτικισμού και του σχετικισμού, δηλαδή διαμέσου της κόλασης των καλών προθέσεων - την εξάλειψη του φανατισμού, την εδραίωση του πλουραλισμού και της ανοχής, όπως ήθελαν οι διαφωτιστές φιλόσοφοι- με έναν σημαντικό βαθμό συνέπειας, τόσο που να μας κάνει να σκεπτόμαστε ότι η πορεία προς την καταστροφή της ιδέας της αλήθειας ενορχηστρώθηκε και σχεδιάστηκε από κάποιους που είχαν συμφέρον να γκρεμίσουν τις ηθικές βάσεις πάνω στις οποίες στηριζόταν, από αιώνες, το οικοδόμημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μας έρχεται στο μυαλό η μασονία και οι μυστικές εταιρίες, οι οποίες, από το δέκατο όγδοο αιώνα, ποτέ δεν έπαψαν να λειτουργούν στα σκοτάδια, ενώ συχνά άλλαζαν όνομα και χρώμα, αλλά παρέμεναν, κατ' ουσία πιστές στην πρωταρχική ιδέα: να καταστρέψουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, να ρίξουν την κοινωνία στην αταξία, να ξεριζώσουν κάθε στοιχείο της χριστιανικής πνευματικότητας και ηθικής. 

Σήμερα εκείνες οι ομάδες κατάφεραν να ελέγξουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και, με την δύναμη του χρήματος, ολοκληρώνουν το σκοτεινό τους σχέδιο, του οποίου η πλήρης πραγμάτωση βρίσκεται πλέον στην τελική φάση. Ακόμη κάποια κτυπήματα και μετά ολόκληρο το πολιτιστικό μας οικοδόμημα θα κατεδαφιστεί και, πιθανόν, θα σηματοδοτηθεί το τέλος κάθε δυνατής αποκατάστασης. 

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Η στρατηγική της καταστροφής ακολουθήθηκε αναπτύσσοντας μία ομόκεντρη επίθεση στην χριστιανική θρησκεία. Βήμα προς βήμα, στηριζόμενη πάνω στον ''ελεύθερο λόγο'', χώρισε την θρησκεία από κάθε κλάδο της γνώσης και της ανθρώπινης δράσης: πρώτα από την πολιτική, μετά από την επιστήμη, στην συνέχεια από τον άνθρωπο ως σώμα και ως ψυχή, τέλος από τον ορίζοντα του νοήματος ως τέτοιου, από οποιαδήποτε άποψη και εάν θεωρηθεί: δείτε τις πρωτοπορίες του 20ου αιώνα, τον Πιραντελισμό, τον υπαρξισμό, Σαρτρ, Μαρκούζε, Βίλχελμ Ράιχ, η ψυχεδελική κουλτούρα, ο ριζικός ηδονισμός, ο ομοφυλοφιλισμός, ο φεμινισμός, ο νέο-παγανισμός, οι γενετικές παρεμβάσεις. 

Ο μηδενισμός είχε και έχει μία στρατηγική, και όπως συμβουλεύει κάθε στρατηγική, ανανεώνει τον επιθετικό του σχεδιασμό ανάλογα με τα νέα δεδομένα στο πεδίο της μάχης.




Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

Παπατζήδες στο δωμάτιο...

Βαρουφάκης και Στράτου πόζαραν δίπλα στους πρωταγωνιστές που τους υποδύονται στην ταινία «Ενήλικοι στο Δωμάτιο» του Κώστα Γαβρά.

Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τον «κομψό» 
Γιάνη Βαρουφάκη στο κόκκινο χαλί της Βενετίας

Ομολογώ ότι γέλασα με χαιρεκακία καθώς κοίταζα τις φωτογραφίες του Σώρρα των αστών στο κόκκινο χαλί του φεστιβάλ της Βενετίας. Δεν ήταν τόσο ο γυαλιστερός αρχαιοελληνικός μαίανδρος που έλαμπε στο φόρεμα της Δανάης, όσο η πλήρης υποταγή του δήθεν αντικομφορμιστή σελέμπριτι στις στυλιστικές επιταγές των γιορτών της κινηματογραφικής βιομηχανίας, το σοβαρό μαύρο κοστούμι, αλλά και η ίδια η συμμετοχή σε έναν θεσμό ευλογημένο από τις μεγάλες εταιρείες του θεάματος, ήταν άλλη μια αποκάλυψη της αντισυστημικής παπάτζας που πουλάει στους αφελείς ακολούθους του. Το γέλιο μου ξεθύμανε γρήγορα όταν κατάλαβα πως ακριβώς επειδή οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται είναι αφελείς, ακριβώς επειδή, όπως όλοι οι παπατζήδες, αυτό που ικανοποιεί δεν είναι η λογική αλλά η ψυχολογική ανάγκη, η αποκάλυψη της παπάτζας δεν θα κλονίσει την πίστη όσων τον πιστεύουν ούτε τόσο δα.

Κανένας από το κοινό του δεν θέλει να καταλάβει πως εκεί που διακυβεύονται τα δικά του χρήματα (ως συνδημιουργός της ταινίας η εμπορική της επιτυχία προφανώς δεν του είναι αδιάφορη) η συμμόρφωση του Γιάνη είναι άμεση και απόλυτη. Εκεί που το διακύβευμα ήταν τα χρήματα 10.000.000 ιθαγενών, ο Γιάνης παρίστανε τον αντισυμβατικό γνωρίζοντας πως πάντα υπάρχει κοινό που διψά για τέτοιου είδους παραστάσεις και που ψάχνει παραμύθια, όχι για να ξεχνιέται από τις δυσκολίες της πραγματικότητας αλλά για να την αντικαταστήσει εντελώς. Και η πώληση αυτών των παραμυθιών, το παπατζηλίκι δηλαδή, είναι μια καλή μπίζνα.

Το ότι η ταινία που σκηνοθέτησε ο Κώστας ο Γαβράς είναι ένα ακόμα παπατζηλίκι, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαιτέρως ευφυής για να το καταλάβει. Και δεν μιλάω για την κωμικά ηρωοποιημένη εικόνα του Σώρρα των αστών, ούτε για την παιδική αντίληψη περί καλών Ελλήνων και κακών ξένων ή καλών μαρξιστών και κακών φιλελεύθερων. Μιλάω για κάτι πολύ χειρότερο. Κάτι που όχι απλώς υποψιάζει αλλά αποδεικνύει πως η ταινία Adults in the Room δεν είναι πολλά περισσότερα από μια προσπάθεια αλλοίωσης της πραγματικότητας. Προσπάθεια την οποία εύκολα θα μπορούσα (αν ήθελα να κάνω ένα κακό χωρατό) να περιγράψω ως χοντροκομμένη καθώς από αυτήν έχει κοπεί ο βασικός συνέταιρος του Αλέκση και του Γιάνη κατά τη διάρκεια των γεγονότων που εξιστορεί: ο Πάνος ο Καμμένος.


Τι θα λέγατε για μια ταινία που διαφημίζει ότι αποκαλύπτει την αλήθεια για τα τελευταία χρόνια του Ανδρέα του Παπανδρέου και από την οποία απουσιάζει εντελώς η Μιμή; Τι θα λέγατε για μια ταινία για την κυβέρνηση του Κώστα του Σημίτη από την οποία θα απουσίαζε ο Άκης ο Τσοχατζόπουλος; Τί θα λέγατε για μια ταινία για τη ζωή του Άδωνι από την οποία θα απουσίαζε ο Καρατζαφέρης;

Νομίζω πως θα λέγατε πως πρόκειται για παπατζηλίκι ή αν ήσασταν πιο κομψοί, μπορεί να χρησιμοποιούσατε τη λέξη «εξαπάτηση». Και ειλικρινά δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην χρησιμοποιήσετε κάποια από τις δύο λέξεις για το δημιούργημα του Γιάνη και του Κώστα.

Αντιλαμβάνομαι ότι το παραμύθι που θέλουν να φτιάξουν οι δύο δημιουργοί δεν χωράει τον Καμμένο, αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς ο καιρός που έχει περάσει είναι πολύ λίγος και όλοι θυμόμαστε πως ο Αλέκσης και ο Γιάνης είχαν έναν συνέταιρο, χωρίς τον οποίο δεν θα υπήρχε ούτε εξουσία, ούτε περήφανη διαπραγμάτευση, ούτε ταινίες, ούτε τίποτα.

Κατα τα λοιπά, πρόκειται για ένα δημιούργημα που σίγουρα θα δω καθώς με ενδιαφέρει πάρα πολύ η άποψη των αριστερών του χαβιαριού που δεν συγχωρούν το ότι δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να απολαύσουν το θέαμα της Ελλάδας να τινάζεται στον αέρα καθισμένοι αναπαυτικά στους καναπέδες των παρισινών τους σαλονιών. Όπως με ενδιαφέρει και η άποψη εκείνων που οργίζονται όταν σκέφτονται πόσα ακίνητα θα μπορούσαν να αποκτήσουν με τις, ασφαλείς στις τράπεζες του εξωτερικού, καταθέσεις τους αν η Ελλάδα εγκατέλειπε το Ευρώ.

Αλλά φυσικά θα την δω πειρατικά και δεν θα την πληρώσω ούτε σεντ. Αν επρόκειτο για άλλη ταινία και άλλους δημιουργούς, προφανώς δεν θα το έκανα, αλλά πιστεύω πως ούτε ο Κώστας ο Γαβράς, ούτε ο Γιάνης ο Βαρουφάκης θα ήθελαν να γίνει η ταινία τους ένα προϊόν που υποκύπτει στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς. Και είμαι σίγουρος πως ως ασυμβίβαστα αντισυστημικοί δεν θέλουν ένα κοινό υποταγμένο στους κανόνες και τις απαγορεύεσεις που υπαγορεύει ο καπιταλισμός. Στο κάτω κάτω δεν είναι τίποτα παπατζήδες. Και μπράβο τους.