Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου
Ζούμε βυθισμένοι σε μία κουλτούρα θανάτου, που είναι η κουλτούρα του μηδενισμού: δεν υπάρχει αλήθεια, τίποτα δεν έχει νόημα, όλα έρχονται από την τύχη και επιστρέφουν στην αγκαλιά του τίποτα.
Για να φθάσουμε σε αυτή την τρομακτική φιλοσοφία, που είναι ήδη σοβαρή για το κάθε ξεχωριστό άτομο, ενώ είναι απόλυτα καταστροφική για όλη την κοινωνία, δεν αρκεί ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα: είναι μία σταδιακή διαδικασία, που προχωρά λίγο-λίγο, αργά, ήσυχα, σχεδόν γλυκά, σε μία ατμόσφαιρα ήρεμης απελπισίας, κορεσμένης από θάνατο, αλλά, ταυτόχρονα, φαινομενικά ομαλής, νηφάλιας καθημερινότητας.
Ο μηδενιστής απεχθάνεται τις εντυπωσιακές χειρονομίες και τις μελοδραματικές φράσεις: φέρνει στην καρδιά του μία παγωμένη απόγνωση, και απολαμβάνει να βλέπει το κακό του να κολλά στους άλλους, έτσι ώστε ο ίδιος να μπορεί να παρηγορηθεί με την ιδέα ότι ο κόσμος θα χαθεί μαζί του.
Εάν ο μηδενισμός είναι το τελικό στάδιο της διάλυσης της σκέψης και της ηθικής, διότι εκμηδενίζει εντελώς ακόμη και την διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού, ο προθάλαμος του μηδενισμού είναι ο σχετικισμός: μία αντίληψη φαινομενικά πιο αποδεκτή ή τουλάχιστον, πιο ήπια. Βέβαια, στην πραγματικότητα είναι φανερό ότι από τον σχετικισμό περνάμε αναγκαστικά στον μηδενισμό, γλιστράμε σε αυτόν, όπως σε ένα κεκλιμένο επίπεδο. Όμως, ενώ ένα απομεινάρι σεμνότητας εμποδίζει την μηδενιστική κουλτούρα να φθάσει να δοξάζει τον εαυτό της, εκείνη η σχετικιστική δηλώνει την ικανοποίησή της για την φαινομενική ανοχή της και την έκδηλη ικανότητά της να ακούει και να σέβεται όλες τις απόψεις , μόνον που δεν θεωρεί ότι μπορεί να προτιμά καμία, μάλιστα, είναι πεπεισμένη ότι το να χορηγήσει την προτίμηση σε μία γνώμη, σε μία πίστη, σε ένα σύστημα αξιών, ισοδυναμεί με μία απαράδεκτη πράξη διανοητικής αλαζονείας. Πράγμα που σημαίνει ότι προετοιμάζει την αναγκαστική απόβαση προς τον μηδενισμό.
Για τον σχετικιστή, πράγματι, δεν υπάρχει καμία απόλυτη αλήθεια, όλες οι αλήθειες είναι σχετικές, εξαρτώνται από τις περιστάσεις και από το υποκείμενο: κατά συνέπεια, όλες οι επιλογές και όλες οι γνώμες αξίζουν έναν ορισμένο σεβασμό, τουλάχιστον έως ότου δεν απαιτούν να μεταμορφωθούν σε κάτι βέβαιο και οριστικό.
Πρακτικά ο σχετικιστής έχει εμπρός του τρείς δυνατές επιλογές να υποστηρίξει: ότι όλες οι αλήθειες είναι αποδεκτές, κάθε μία εντός του πλαισίου της, ή να αρνηθεί ότι υπάρχει αλήθεια, ή ακόμη ότι μπορεί να υπάρχει μία γνώση κάποιων αληθειών, αλλά μόνον μερικώς. Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι από αυτές τις τρεις δυνατότητες, η πρώτη είναι η πιο συνεπής δεδομένων των προϋποθέσεων, η δεύτερη είναι η πιο τίμια, υπό την έννοια ότι είναι η λιγότερο διφορούμενη. Η τρίτη, που θα μπορούσε να φανεί ως η μόνη ικανή να διατηρήσει ανοικτή μία χαραμάδα πάνω στο ζήτημα της αλήθειας και άρα να δημιουργήσει μία γέφυρα για την έξοδο από τον σκεπτικισμό προς μία πίστη σε κάτι, είναι, στην πραγματικότητα, η πιο πονηρή απ’ όλες: διότι επιτρέπει να γίνεται εξαπάτηση και να αντιστρέφεται η κατάσταση των πραγμάτων, χωρίς καν να επιβάλλεται στην ενόχληση να παράσχει μία εξήγηση ή να αιτιολογήσει τους λόγους της αντιστροφής.
Η μοντέρνα κουλτούρα έφθασε στον μηδενισμό μέσω του σκεπτικισμού και του σχετικισμού, δηλαδή διαμέσου της κόλασης των καλών προθέσεων - την εξάλειψη του φανατισμού, την εδραίωση του πλουραλισμού και της ανοχής, όπως ήθελαν οι διαφωτιστές φιλόσοφοι- με έναν σημαντικό βαθμό συνέπειας, τόσο που να μας κάνει να σκεπτόμαστε ότι η πορεία προς την καταστροφή της ιδέας της αλήθειας ενορχηστρώθηκε και σχεδιάστηκε από κάποιους που είχαν συμφέρον να γκρεμίσουν τις ηθικές βάσεις πάνω στις οποίες στηριζόταν, από αιώνες, το οικοδόμημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μας έρχεται στο μυαλό η μασονία και οι μυστικές εταιρίες, οι οποίες, από το δέκατο όγδοο αιώνα, ποτέ δεν έπαψαν να λειτουργούν στα σκοτάδια, ενώ συχνά άλλαζαν όνομα και χρώμα, αλλά παρέμεναν, κατ' ουσία πιστές στην πρωταρχική ιδέα: να καταστρέψουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, να ρίξουν την κοινωνία στην αταξία, να ξεριζώσουν κάθε στοιχείο της χριστιανικής πνευματικότητας και ηθικής.
Σήμερα εκείνες οι ομάδες κατάφεραν να ελέγξουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και, με την δύναμη του χρήματος, ολοκληρώνουν το σκοτεινό τους σχέδιο, του οποίου η πλήρης πραγμάτωση βρίσκεται πλέον στην τελική φάση. Ακόμη κάποια κτυπήματα και μετά ολόκληρο το πολιτιστικό μας οικοδόμημα θα κατεδαφιστεί και, πιθανόν, θα σηματοδοτηθεί το τέλος κάθε δυνατής αποκατάστασης.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως φθάσαμε σε αυτή την κατάσταση. Η στρατηγική της καταστροφής ακολουθήθηκε αναπτύσσοντας μία ομόκεντρη επίθεση στην χριστιανική θρησκεία. Βήμα προς βήμα, στηριζόμενη πάνω στον ''ελεύθερο λόγο'', χώρισε την θρησκεία από κάθε κλάδο της γνώσης και της ανθρώπινης δράσης: πρώτα από την πολιτική, μετά από την επιστήμη, στην συνέχεια από τον άνθρωπο ως σώμα και ως ψυχή, τέλος από τον ορίζοντα του νοήματος ως τέτοιου, από οποιαδήποτε άποψη και εάν θεωρηθεί: δείτε τις πρωτοπορίες του 20ου αιώνα, τον Πιραντελισμό, τον υπαρξισμό, Σαρτρ, Μαρκούζε, Βίλχελμ Ράιχ, η ψυχεδελική κουλτούρα, ο ριζικός ηδονισμός, ο ομοφυλοφιλισμός, ο φεμινισμός, ο νέο-παγανισμός, οι γενετικές παρεμβάσεις.
Ο μηδενισμός είχε και έχει μία στρατηγική, και όπως συμβουλεύει κάθε στρατηγική, ανανεώνει τον επιθετικό του σχεδιασμό ανάλογα με τα νέα δεδομένα στο πεδίο της μάχης.
